Over kunst in Veldhoven gesproken…

Er zijn plaatsen waar je niet snel vrijwillig naartoe gaat, al is het maar omdat het centrum geheel van suffe nieuwbouw en bekende winkels aan elkaar hangt en ook nog eens de naam citycentrum draagt. In Veldhoven echter, is bij het gemeentehuis een omvangrijke tentoonstelling te zien van Niko de Wit.

Locatie en titel kunnen je aardig op het verkeerde been zetten. In een vitrine staat een schijfachtig vormpje, strak geometrisch vormgegeven in glanzend brons. Aan beiden zijden bevindt zich een diepe sleuf waardoor in het midden een kleine opening ontstaat. Ik raak geïntrigeerd door het spel met licht en de verhoudingen van de afzonderlijke vlakken, de steeds veranderende waarneming.

Het is een van de penningen die Niko De Wit sinds 1984 vervaardigt. Je zou het bijvangst kunnen noemen, maar bovengenoemde penning uit 2010 draagt de naam Perspectief en dat geeft kernachtig aan waar het om gaat. Dat wil zeggen, uitgaand van de beschouwer. Wie zo’n penning in de hand mag houden zal niet snel uitgekeken raken. Dat klinkt als vanzelfsprekend, maar veel beelden van De Wit, die op zijn 16de besloot ‘fulltime kunstenaar’ te worden, lijken in eerste instantie helemaal niet voor de beschouwer te zijn gemaakt. Ze zijn eerder een gestold moment in een voortdurende ontdekkingstocht naar vormen en verhoudingen, omkeringen, verdraaiingen, spiegelingen, herhalingen en al die principes die je in het grote vormgevershandboek kunt vinden. Evenwicht is daarbij niet alleen fysiek, maar zeker ook visueel, een vaste, haast voelbare constante.

(overgenomen uit ‘Beelden Magazine’, kwartaalblad voor ruimtelijk georiënteerde kunst)