’n Enkele keer gaat het op het contactformulier op onze website helemaal niet over politiek. Je leest een vraag om hulp. Het zijn ‘n paar woorden, maar de boodschap is overduidelijk. “Hier moeten we iets mee, eens?”, vraagt de webmaster. ‘Ja natuurlijk’ is het antwoord van onze fractie. Dus gaan de raadsleden bij de schrijfster op bezoek. Om informatie op te halen voor ons Ombudsteam, dat kijkt of het iets tastbaars kan doen. En maken aantekeningen om de lezers te kunnen informeren.
Maar snel is duidelijk dat het zoveelste verhaal over onrecht geen recht doet aan wat mensen voelen. Dus is de vraag zelf te schrijven over hoe het voelt om arm te zijn. Hieronder staat haar ‘verhaal’. Intussen gaan we samen verder. En kijken we hoe anderen te helpen in deze omstandigheden. Het ombudsteam heeft er een pleitbezorgster bij.
Beste lezers,
In de krant en op de televisie gaat het steeds over armoede. Maar hoe ben je er nou echt aan toe als je als 54-jarige alleenstaande vrouw van te weinig centen moet leven? En hoe ben je in zo’n situatie terechtgekomen?
Door een chronische ziekte ben ik in de wia (*) terecht gekomen. Met die uitkering en aanvullende bijstand kom ik op een bedrag van € 980 per maand plus zorg- en huurtoeslag.
De prijzen gaan alsmaar omhoog, Dus kan ik daar niet meer van rondkomen. Ook de zorg die ik hard nodig heb, is niet meer te betalen.
Daardoor krijg ik ook emotionele problemen. Angst ook. Ik weet niet hoe verder te gaan. Was genoodzaakt om de aanvullende verzekering maar op te zeggen. Dan is er weer ruimte voor een boodschapje. Ben vrijwillig onder bewind gegaan om geen schulden te hebben. Maar door alles om me heen heb ik ze wel, vooral door de zorgkosten en huurstijging. Nederland moet gezond worden, maar ik eet maar twee keer in de week verse groente. Meer lukt niet. Dus geen fruit en degelijke, want dat is te duur.
Ik heb er geen invloed op maar viel me intens verdrietig omdat mijn a.d.l zelfzorgactiviteiten bewust word ontnomen door al die regeltjes en verhogingen. Kijk eens naar mijn groep mensen die hier niks aan kunnen doen doordat ze ziek zijn. Hebben die dan geen recht om goed te eten, te wonen zonder schimmel en gezonder te leven waar het kan. De liefde verdwijnt in Nederland en het egoïsme stijgt. Ik word behandeld alsof ik gek ben, alleen omdat ik het geld niet heb om iets te doen.
Angst voor de toekomst is het ergste. Weet niet hoe lang ik dit nog vol hou. Mijn emotionele problemen worden erger, omdat ik simpelweg niet de juiste instanties of personen kan aanspreken. Ik vraag echt om hulp voor iedereen die zo zit.
Sorry voor dit gemopper. Ik bedoel het goed. Het gaat niet alleen om mij en wil alleen maar laten weten hoe het voelt om een van die honderdduizenden te zijn die zo weinig uitzicht hebben. Ben jij één van hen, laat het me weten. Samen kunnen we misschien toch iets bereiken. Je kunt me bereiken via deze site. Klik op ‘contact’ in de balk hierboven.
(*) Het UWV geeft een WIA-uitkering aan zieke of arbeidsongeschikte werknemers, die langer dan twee jaar ziek zijn.
